ഏതു നിമിഷവും
നിനക്കായ്‌ തുറക്കാന്‍
ഈ വാതിലിനു പിന്നില്‍
ഞാന്‍ കാത്തു നില്‍പ്പുണ്ട് .
ജനാലകള്‍ എല്ലാം നേരത്തെ അടച്ചു .
ഒരു കൊച്ചു കാറ്റ് പോലും കടന്നു വരേണ്ട ഇനി
നീയില്ലാത്ത ഈ വീട്ടില്‍
മുറികളിലെല്ലാം
തിരശ്ശീല കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഇരുട്ട് നിറച്ചു.
ഒരു തരി വെട്ടം പോലും
ഇനി മേല്‍ എനിക്കാവശ്യമില്ല .
നിന്റെ സൌന്ദര്യത്തെ അപ്പാടെ
പുണരുവാന്‍ വെമ്പുന്ന
ആ നിലക്കണ്ണാടി ഞാന്‍ പുതപ്പിട്ടു മൂടി.
ഇനി മാറ്റാരും അതില്‍
മുഖം നോക്കുന്നത് പോലും
ഞാന്‍ സഹിക്കയില്ല
നിന്റെ ചിത്രങ്ങളെല്ലാം
അലമാരയിലെ ഇരുട്ടില്‍ മറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞു ..
ഒരുനോക്കില്‍ എന്റെ കണ്ണുനീരാല്‍ അവ കുതിരുന്നത്
ഓര്‍ക്ക വയ്യ ..
ഈ മേശമേല്‍ നിന്റെ പ്രിയപെട്ട
ഗ്ലാസുകള്‍ നിരന്നു കഴിഞ്ഞു ,
നിന്റെ ചുണ്ടുകളുടെ മൃദു ചുംബനമേല്‍ക്കാന്‍
അവ കാത്തിരിക്കുന്നു ..
നിന്റെ പാദ പദനമേറ്റ
ഈ ഇടനാഴിയില്‍ ഞാനശക്തനായ്
വീണുകിടക്കുന്നു .
നീ വരുന്നേരം നിലച്ചുപോയ എന്റെ ക്ലോക്കിലേ
സമയ സൂചികള്‍ അതിദ്രുതം മിടിച്ചേക്കാം
ഭ്രാന്തമായ് തിരിഞ്ഞെന്നും വരാം ..
അത്രമേല്‍ മോഹമായിരുന്നവക്ക്
നിന്റെ കണ്‍കളില്‍ ഒരു വേള നോക്കുവാന്‍
നീ ഉപേക്ഷിച്ചു വലിച്ചെറിഞ്ഞ ഒരു പഴയ ചീപ്പ് പോലെ
ഈ തൊടിയില്‍ ഇപ്പോഴും കിടപ്പുണ്ട് ഞാന്‍ .
മുറിയിലെ ചവറ്റു കൊട്ടയില്‍
നെയില്‍ പോളിഷിന്റെ ഒഴിഞ്ഞ
കുപ്പിയായും ..
മരണം കൊതിക്കുന്ന
രോഗിയെ പോലെ,
ജന്മം കാത്തിരിക്കുന്ന ശിശുവിനെ
പോലെ,
കാത്തിരുപ്പിന്റെ ഈ നോവില്‍ ഞാന്‍
വേവാതെ വെന്തുപോകുന്നു ....
അഭിപ്രായങ്ങളൊന്നുമില്ല:
ഒരു അഭിപ്രായം പോസ്റ്റ് ചെയ്യൂ